Επιδέξιος χειριστής αμηχανίας

Εγώ είμαι κουρασμένος

Νυστάζω πολύ, τώρα εγώ

Φυσικό, λίγο ν’ αναπαυθώ

σε στρώμα ασφαλές και μαλακό

εδώ που ‘μαι κτισμένος

Τα σπίτια δεν κουνιούνται

Έχω δικαίωμα εγώ, το απαιτώ

να ‘χω έναν ύπνο δίκαια δικό μου

να μη μου τον ταλαιπωρούν

γκρίνιες γι’ αλλότριες συμφορές

Τράβηξα τις κουρτίνες

να σκοτεινιάσει η κόλαση

Δεν φταίω εγώ, να ξαγρυπνώ

 για τους χαμένους ύπνους

κει πέρα στη Συρία

που με χωρίζει θάλασσα

και γλώσσα και θρησκεία

Κάποτε, δε λέω, με ένοιαζε ∙ 

με ένοιαζε πολύ η χώρα αυτή

Εκεί είχα ρίζες, πολύ παλιά κυρίαρχες

μετά κατατρεγμένες

Δεν φταίω εγώ για τις ζωές δίχως αξία

Δεν φταίω εγώ, ν’ αναμιχθούν μαζί μου

να μου νοθέψουν τη φυλή

Δεν φταίω εγώ που είμαι ασφαλής

Τίποτα δεν έκανα εγώ, να φταίω

Δεν ψάχνω εγώ τις σημασίες

Τι να τις κάνω, εξάλλου;

Λέξεις φορτισμένες το κενό

ενώ οι βάρκες οι αβύθιστες

είναι γεμάτες βόμβες ζώσες

Να εξηγήσω εγώ τα γεγονότα

να τα προεκτείνω, στο πού;

Αφήστε με να κοιμηθώ

Και μη μου λέτε εμένα

πως εγώ, σε λίγο, θα είμαι αυτός

που οι δικές του συμφορές

δεν θα στερούν τον ύπνο στα εγώ

κάποιων άλλων πάρα πέρα

που μας χωρίζουν σύνορα

και γλώσσα και θρησκεία

Προσηλωμένος συνεργός αρνήσεων;

Κι επίμονος, μέχρι και τη δική μου;

Με  γρίφους μη  φορτώνετε

το πουπουλένιο μαξιλάρι μου

Ύπνο απλό, ζητώ εγώ μονάχα

Απόστολος Παλιεράκης
από τη συλλογή Τριλογία σιωπών, 2020