Μπορείς μόνος σου να φτιάξεις θεατρικό σκηνικό

Μπορείς να βαδίζεις στη Τσιμισκή με ψιλή βροχή

και να πέσεις πάνω στον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

που μόλις του ανοίγει την ομπρέλα ο Μίσκιν,

ενώ μπροστά τους βαδίζουν καυγαδίζοντας

οι αδερφοί Καραμαζόφ για το προκλητικό φουστάνι

που φοράει η Γκρούσενγκα…

Μπορείς στρίβοντας στην πλατεία Αριστοτέλους

να δεις τον Στάιμπεκ ν αγοράζει σταφύλια της οργής

από ένα γύφτο που έχει χρυσά δόντια

κι ανεβαίνοντας προς την Εγνατία

να συναντήσεις τον Μπουκόβσκι που σου χαμογελά

κρατώντας μια μπύρα στ’ αριστερό του χέρι

και στο δεξί του μια συλλογή του Φροστ

και  να σου λέει «δες πως μαζεύει γύρω του

 τα μαυροπούλια ο αθεόφοβος»

δείχνοντας σου ένα ντυμένο μες στα μαύρα κύριο

τον Έντγκαρ Αλαν Πόε.

Μπορείς να δεις τον Μαρσέλ Προυστ αργά τη νύχτα

να διαφωνεί με τρεις ωραίους νεαρούς  στη Σβώλου

δηλώνοντας τους, πως ο δρόμος έπρεπε να κρατήσει

το όνομα «πρίγκιπος Νικολάου».

Γενικώς μπορείς να φτιάξεις ένα σκηνικό

με τα μάτια σου ή να παίξεις στο τηλέφωνο

όταν σε καλούν απαντώντας

«κεντρική Τράπεζα της Αλβανίας,λέγετε παρακαλώ».

Γιατί αν δεν μπορείς να πάρεις χάπια,

να κουμαντάρεις το σάκχαρο,

ν’  αδυνατίσεις,να γλυτώσεις τον προστάτη σου

που αδυνατεί τελείως να σε προστατέψει,

μπορείς να υποθέσεις πως είσαι

κάποιος άλλος σε μια άλλη εποχή

και ενώ γυρνάς στο ίδιο δωμάτιο

στην ίδια πόλη στην ίδια χώρα

μπορείς να βρεις ανθρώπους

που σε δίδαξαν πώς  «φεύγεις»

ενώ βρίσκεσαι στάσιμος

καθηλωμένος στη βαρύτητά σου

φτιάχνοντας ένα δικό σου άλλο σκηνικό.

Ηλίας Κουτσούκος

από τη συλλογή Ο λύκος που γέρασε, 2019