Το αυτόφυές ποίημα

Μὲς στὴ σχισμὴ τῆς μέρας

χωράει τὸ ποίημα.

Ἐκεῖ φυτρώνει.

Χορταράκι ἐλάχιστο στὴν ἀρχή.

Μιὰ λέξη, ἕνας στίχος, μιὰ ρωγμὴ

στῆς καθημερινότητας πάνω

τὴν τσιμεντένια πλάκα,

καὶ πετιέται ἀναπάντεχο.

Μοιάζει νὰ γεννιέται ἀπὸ τὸ τίποτα.

Ἡ ἀπεραντοσύνη τοῦ χώρου

καὶ τοῦ χρόνου

δείχνει νὰ μὴ τὸ νοιάζουν.

Στὸ λιγοστὸ προσηλώνεται

πασχίζοντας νὰ εὐδοκιμήσει.

Ψηλώνει λίγο-λίγο καὶ τεντώνεται

Λυγερὸ καὶ ὲπίφοβο πάντα,

καθὼς ζυγιάζεται διαρκῶς

ἀνάμεσα σὲ δύο ἐνδεχόμενα

Νὰ ποδοπατηθεῖ πρὶν τὴν ὥρα του

μὲς στὸ τρεχαλητὸ τῆς μέρας

Ἢ εὔρρωστο καὶ δυνατὸ,

πλάσμα κι αὐτό, μὲ ψυχή μέσα του

τὴ θέση του νὰ βρεῖ στὸ φῶς, νὰ ζήσει.

Κωνσταντίνα Μαρίνη

από τη συλλογή Τα χέρια και ο χρόνος, 2018