Κλειδωμένες μνήμες

Ιδρωμένο μισοσκόταδο,
σπηλιά
από μύχιες ευωδιές
και από λαχανιασμένους 
ψίθυρους,
κλειδωμένες μνήμες, 
κρυφές
και η στιγμή εκείνη,
όπου το στόμα
δάγκωνε τον ώμο, 
να κρύψει του ονόματος την κραυγή,
η πιο κλειδωμένη 
απ' όλες.

- Εσύ, γιαγιά, 
τον απάτησες ποτέ τον παππού; 

- Ντροπή, παιδί μου, τι ρωτάς.

Κλειδωμένες μνήμες,
με το σώμα το δικό του
τον απατούσα.


Νεκταρία Μενδρινού
από τη συλλογή Σύννεφα στο νερό, 2018