Ανοίγει τα παλιά συρτάρια
κοιτάζει τις ψυχές που ξεχαστήκαν
επάνω στις παλιές φωτογραφίες
Σκαλίζει τα ντουλάπια
με τα παλιά τα φάρμακα
που μας συντήρησαν στη μοναξιά
Διαβάζει σχέδια παλιά
φράσεις που δεν ολοκληρώθηκαν
γράμματα που δεν έστειλε ποτέ
χέρια που απλώθηκαν χωρίς ελπίδα
Ανοίγει τα τεφτέρια καταιγίδων
και χρονικά θανατικού και θλίψης
Μετακινεί παιχνίδια που σταμάτησαν
σε στάση απελπισίας
Κάποιος μέσα μου αγωνιά
Ψάχνει το νόημα των φτερών
και των ψυχών που λύγισαν
Ακούει την αγωνία των καιρών
του πληγωμένου χρόνου
Στέκεται κι αφουγκράζεται
εκείνη την απόκοσμη βοή
που ανεβαίνει από μεγάλα βάθη
και φτάνει ως εμάς σαν μια πανάρχαια κραυγή
σαν ένα τέλος που αντιστέκεται
Τάσος Φάλκος
από τη συλλογή Η Λιτανεία, 2018, Δίγλωσση έκδοση
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου