Η μάνα

Με το ένα της το πόδι ριζωμένο στη πατρίδα

ποτίζει λουλούδια ερημικά στο μνήμα των προγόνων.

Με το άλλο της το πόδι βρεγμένο να ισορροπεί

σε πλεούμενα που υπόσχονται την θύμηση.

Με το ένα της το παιδί παραμάσχαλα

να αποζητά στο στερνοβύζι μια υπόσχεση ζωής.

Και το άλλο της παιδί θαμμένο πρόχειρα

κάπου βαθειά μέσα στο χώμα.

Μεγαλόψυχη η ψυχή της.

Πάλλεται κάτω από στρώματα υποταγής

μα η αρχέγονη ανάγκη ανυπακοής και επιβίωσης

που δεν γνωρίζει μήτε ράτσα μήτε φυλή

δεν την άφησε

δεν της επέτρεψε να λιποψυχήσει.

Κι όμως, βαθυπέλαγα με στραγγισμένα μάτια,

ανάκατα μυαλά και γερασμένες σκέψεις

θυμάται εκείνο το σπιτικό με το μικρό μπαξέ

και το νερό που κουβάλαγε, να δώσει χρόνο

στην ελπίδα να ευδοκιμήσει.

Θυμάται όμως και την εκκωφαντική εκείνη την στιγμή

όπου τρόμος, χώμα και Θεός γίνανε ένα.

Θυμάται και πως σε ομιχλώδες έκσταση

τον εαυτό της Άτροπο

να ξεθάβει με ματωμένες σκέψεις και ξεριζωμένα νύχια

μέλη της φαμίλιας της, μαλλιά και φρούδες ελπίδες.

Μεγαλόψυχη η φύση της.

Στη καρδιά της ένας μικρός σπόρος

ένα τρυφερό βλαστάρι

όλη η πατρίδα

όλοι οι αγαπημένοι.

Κατερίνα Λιάτζουρα

από τη συλλογή Αποκαϊδια ηθικής, 2017