Δεν ξέρω

Δεν ξέρω πώς κατεβαίνει ο ποταμός στη θάλασσα
Δεν ξέρω πώς μετανοεί τόσο νερό για τη μοναδικότητά του
και πρέπει μες στο πέλαγο να πέσει να χαθεί
μήπως και ξεπλυθεί απ' του περάσματος την αμαρτία
από έρωτα που έζησε κρυφά
φιλώντας μία-μία τις πέτρες
Κι εκείνες
άλλο που δεν ήθελαν
τόσο καιρό παρατημένες μες στην ξηρασία
έτοιμες πάντα να χωθούν σε χέρια αργόσχολα
και να λιθοβολήσουν άγρια
μία μικρή έστω υποψία από παρέκκλιση
Τώρα υγραίνονται
Λειαίνονται
Γίνονται μαλακές όσο το φιλί το απρόσμενο
σε μάγουλα που έσκασε η δίψα

Μόνο η αγάπη αλλάζει προορισμό
Μόνο η αγάπη μεταποιεί τον κόσμο
Σε μια παλιά, κουρελιασμένη, παλιομοδίτικη ζωή
σε κάποια όχθη πεταμένη
γίνεται τώρα νερολούλουδο
Να στάζει μόνιμα το άγιο νάμα


Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου
από τη συλλογή Χειμερία ζάλη, 2017