Ερωτικό 2

 

Φολέγανδρέ μου 

βράχε μου στο διάβα του καιρού

εκεί που γίνεται το πέλαγος λίμνη

περιστοιχισμένη από άκρες και κορφές

και πάλι η λίμνη γίνεται αντάρα

όταν σιμώνεις

Πέρασαν ναύτες κάποτε

σε στέρεο σκαρί

είδαν τ’ αδέλφια σου να λούζονται

στην καταχνιά

είδαν το στερέωμα ν’ αγγίζει

τα σγουρά τους κεφάλια

μα η πυξίδα τους τυφλή

Στάθηκα

όλα μου τα μάτια σύνορα

όλα σου τα σύνορα κατακρημνίσεις

μαύρο βαθύ γαλάζιο γκρίζο

και πέτρες άσπρες

μία μία σμιλεμένες

στην καμπούρα του χρόνου

ένα μωσαικό από φως και σκιές

δρόμοι σκυφτοί σαν κορυφογραμμές

Βουτάει ο Καραβοστάσης στο κατράμι

και τα σκαριά αναδύουν την αρμύρα

η Χώρα κήποι γελαστοί

Φολέγανδρέ μου

προσκυνητή σου μ’ έταξε

του έρωτα η μοίρα

Τι αλαφρά που είναι τα όνειρα

στ’ ασβεστωμένα πεζούλια

σμίγουν εκεί οι φωνές των ανθρώπων

με τις φωνές των δέντρων

έρχονται φεύγουν με καλούν

πώς ν’ αρνηθώ

βαθιά μαζί τους χάνομαι στα κύματα στη ζάλη

Νίκος Ι. Μουρίκης

από την έκδοση 5 ποιητές στην Αγορά

Δημοτική Αγορά Κυψέλης, 2008