Η κραυγή της μοναξιάς

Με την κραυγή της μοναξιάς

Εξαντλημένη ξάπλωσα και αποκοιμήθηκα

Μες στον ύπνο το κορμί μου αλαφιάστηκε

                     το  χαμόγελό σου το χάιδευε

Η νύχτα υπόσχονταν πληρότητα

Τ’ άστρα του κόσμου στα μάτια σου έλαμπαν

Τα διψασμένα χείλη σου  στα δικά μου κόλλησαν

Το αίμα στις τεντωμένες φλέβες κύλησε

Η σάρκα μου αγγίζοντας τη δικιά σου

                     μια κραυγή έβγαλε

                     Μείνε για πάντα κοντά μου

Μες στην νύχτα σκοτεινή σηκώθηκες

Έφερες κρασί – δυο ποτήρια γέμισες

Το ένα πρόσφερες σε μένα

Και «καλή νύχτα» μου ευχήθηκες

Τα χείλη μου έτρεμαν

Μη φεύγεις

                   γύρνα πίσω

                                    σε παρακαλώ

                                                         σ’ αγαπώ

Ψιθύριζαν

Με κοίταξες σιωπηλά κι έφυγες

Έμεινε  η φλόγα του ονείρου

            η σιωπή στο βλέμμα σου και

            η κραυγή της μοναξιάς μου

Κωνστανς Δημά

από τη συλλογή Imo pectore, 1990