Άτιτλο (Έτρεχα μέσα στην άνοιξη ...)

Έτρεχα μέσα στην άνοιξη
Αγαπούσα, θυμάμαι, σαν τρελός
ενα δέντρο
Έλεγα το όνομά σου
και γέμιζε το στόμα μου
καρπούς και πράσινα φύλλα

Έπαιρνα ύστερα δυο κλαδιά
και χάριζα στο καθένα από ένα ποτάμι
Μέσα μου κολυμπούσαν
κυματιστά όνειρα
και μια εποχή παραδείσου
ανέτειλε κάθε βράδυ

Το φεγγάρι ήταν ήλιος
οι σκέψεις μου λύκοι

έτοιμοι να κατασπαράξουν το μαύρο

που κρυφά στην ευτυχία κουρνιάζει

Και ούτε ένα κόμμα περιττό
στην ανθισμένη μας στίξη
Ούτε ένα ρήμα πιο γρήγορο
από την αγάπη
ούτε μια λέξη σκοτεινή

τον φωτεινό μας χείμαρρο
να σταματήσει

Δημήτρης Καπετανάκης

αδημοσίευτο