Ξένη, ΙΙ

 

Είμαι παιδί σε κόσμο ενηλίκων
κι αυτό είναι κρίμα
Παλάμη κόκκινη στον ουρανό
πατούσα κίτρινη στο χώμα,
σκορπάω χρώματα
χορεύοντας χοροπηδώντας αλαλάζοντας
στον έρημο γκρίζο κόσμο

Άπειρες ίριδες στ' ακροδάχτυλά μου
ζωγραφίζουν σύμπαντα μενεξελιά παραμυθένια,
μα ώσπου να βλεφαρίσω ηδονικά
αόρατος κλωστές τα ξεκρεμούνε.

Χαϊδεύω χέρια
που με χαστουκίζουν
Λατρεύω μάτια
που με μαστιγώνουν
Κουρνιάζω σε κορμιά
που με τρυπούν
Κάθε βράδυ ρωτώ αναρίθμητα γιατί
σε κωφεύουσες ψυχές
Μου απαντούν:
«Σώπαινε κι ακολούθα. Τα γιατί
ανοίγουν ρωγμές στο γυάλινο τούτο κόσμο»

Και μένω να πετώ στον ουρανό
χρωματιστές κορδέλες
που αντιγυρίζουν φίδια ...


Χριστίνα Γεωργιάδου
από τη συλλογή Σπορά, 2016