Αυστηρά ιδιωτική υπόθεση

Έφτασα πρώτος στο χωριό. Χωριστές αφίξεις

για λόγους ευνόητους.

Όμορφο καλωσόρισμα η θωπεία της νυχτερινής ομίχλης

στο πρόσωπο.

Ανέβηκα βιαστικά τα σκαλοπάτια του πέτρινου σπιτιού.

Πάνω στα έπιπλα ο συνηθισμένος ένοικος της σκόνης.

Άναψα το τζάκι και κάθισα απέναντι παρακολουθώντας

την πύρινη οθόνη να προβάλει σκηνές ολοκαυτώματος.

Σκέφτηκα· κορμοί που κάποτε έδιναν άνθη και καρπούς,

τώρα, στην τελευταία προσφορά τους.

Το πρωί θα με συνοδεύσει στον περίπατο η απουσία σου.

Το φως πάντα θα μου στερεί τη χαρά να σου δείχνω

τα μικρά καθημερινά θαύματα της φύσης.

Το χτύπημα στην πόρτα σκέπασε βιαστικά τις σκέψεις μου.

Καθίσαμε απέναντι στη φωτιά.

Με ρώτησες αν είναι πιο δυνατή από αυτή που καίει μέσα μας.

Περισσότερο πειστική απάντηση από το φιλί μου, απάντησα,

δεν υπάρχει.

Σε κέρασα κόκκινο κρασί. Κάτι είπες για το χρώμα του πάθους.

Πρόσεξε μη μεθύσεις, είπα.

Πιο γλυκιά ζάλη από αυτή των στιγμών μας,

απάντησες, δεν υπάρχει.

Το υπόλοιπο της νύχτας, αυστηρά ιδιωτική υπόθεση…

Γιάννης Τόλιας

από τη συλλογή Ασκήσεις συναισθήματος, 2013