Παραμύθι χωρίς τέλος

Αστρικά όνειρα κυκλώνουν τη ζωή
κι ένα σύμπαν γεμάτο θλίψη
ακούει τις κραυγές μας.
Μάτια βουρκωμένα λαμπυρίζουν
στο φως του ήλιου,
η έκλειψη απ’ τη ζωή,
θυμίζει πως είμαι ακόμη εδώ.
Σ’ ένα παραμύθι
που ποτέ δε διαβάστηκε.
Τις σελίδες του
κανείς δε ξεφύλλισε.
Κι έτσι ξεχασμένος
απ’ τον ίδιο μου το δημιουργό
με παρασέρνει η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων της.
Οι σταγόνες της βροχής
πέφτουν με μανία στις σελίδες του,
τα γράμματα αποκτούν
την αρχική τους μορφή
κι οι ζωγραφιές αναμιγνύονται με αυτά.
Κυλούν στο δάπεδο
αφήνοντας τις σελίδες λευκές
και ξεχνιέμαι για πάντα.
Έξω βρέχει,
ίσως μόνο αυτό να θυμάμαι.

Αλέξανδρος Βλαχιώτης
από τη συλλογή Η φαντασία ελεύθερη πετά, 2014