Κοίτα ψηλά τ' αστέρια

                                I

                                       Κοίτα ψηλά τ’ αστέρια

              απόψε μοιάζουν να ’ναι τόσο φωτεινά
                                                            Killah P.

Το παλικάρι σαν δέντρο λυγερό
σωριάστηκε στο χώμα
τα χέρια έσφιξε στο στήθος
στο μέρος της καρδιάς
και κουλουριάστηκε
όπως το έμβρυο στη μήτρα

Μα τι έγινε; Τι έγινε; Γιατί;

Γιατί;
Τόσο αναπάντεχα, τόσο σκληρά!
τώρα που της αγάπης τα φτερά
είχε απλώσει

Αυτό ήταν όλο λοιπόν;

Αυτό;
Ταξίδι σύντομο, μικρό
άδικα κι ανελέητα κομμένο;

Μπροστά του στάθηκαν

οι μαύροι Κύκλωπες οι ποταποί
και του έκοψαν ανελέητα το δρόμο
Δεν σκέφτηκαν οι θλιβεροί
πως της θυσίας το νήμα
αιώνια έχει αντοχή

Πώς θ’ αντέξει χωρίς ήχους

χωρίς χρώματα
χωρίς αγγίγματα απαλά
αγαπημένα;
Κι η μάνα, η έρμη μάνα;
Κι η κοπελιά η δύστυχη
που τον κρατά σφιχτά στην αγκαλιά της;

«Αχ, μάνα, κρυώνω, μάνα

μ’ εκείνη τη γαλάζια κουβερτούλα
να με σκέπαζες, μάνα γλυκιά»
ακούστηκε βαθύς ο σπαραγμός του

στη μνήμη του Παύλου Φύσσα
                              14-10-2013

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη
από τη συλλογή Διαδρομές, 2015
Ενότητα : Μέχρι τις εκβολές του ποταμού