Τα σπίτια

 

                            Τα βράδια

                            κλείνουν πια τα βλέφαρά τους
                            βυθίζονται βαθιά στην ύπαρξή τους
                            νιώθουν κι αυτά το σώμα τους
                            ακούνε
                            τις πέτρινές τους φλέβες να φουσκώνουν
                                            Ορέστης Αλεξάκης

 

Δε χρειάζονται πολλά λόγια.

Πότε-πότε κάνα σχόλιο για τον γείτονα
την επικαιρότητα,
τα έξοδα.
Κάποτε ένα άγγιγμα του χεριού
άλλοτε ένα χάδι στα μαλλιά.

Δε χρειάζεται να μιλάς συνέχεια.

Μια κίνηση, ένα νεύμα φτάνει.
Λίγο παγωτό
και λίγη συμπάθεια στο μπαλκόνι αρκούν.
Ένα σου βλέμμα είναι πιο πολύτιμο.
Και αν χαμογελάσεις...
σφυρίζει για χρυσάφι ο ανιχνευτής μετάλλων.

Δε χρειάζονται πολλά λόγια.

Ένα «φτάσαμε στο σπίτι μας», σημαίνει
«πιάσαμε πατρίδα σύντροφέ μου,
ήρθαμε ξανά στη γωνιά μας στο σύμπαν,
τη δική μας γωνιά».
«Την κατάδική μας».
Να το εννοείς
αλλιώς ακούγεται "καταδίκη".

Δε μας χρειάζονται πολλά λόγια.
Εμείς, τα σπίτια, ζούμε απ’ την ανάσα σας.
Εμείς τα σπίτια μικραίνουμε από χαρά
όταν έρχονται οι άνθρωποι μας.
Μα σαν αναχωρούν παντοτινά
αρρωσταίνουμε, τρανεύουμε από θλίψη.
Θεριεύουμε
σαν κάτι άστρα κόκκινους γίγαντες
λίγο πριν γίνουν μαύρες τρύπες.

 

Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου
από τη συλλογή Ο άστεγος της οδού χαμογέλων, 2015