Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Πρωινοί οργανοπαίχτες


Σαν παράξενος, μυστικός θίασος
βγαλμένος από ποιήματα του Καβάφη,
μου φάνηκαν κείνοι οι δύο πρωινοί οργανοπαίχτες
που περνούσαν μπροστά από την Αμβροσίου.
Μελαψοί – μάλλον μετανάστες,
ο ένας με κιθάρα κι ο άλλος με ακορντεόν,
έπαιζαν παλιά γαλλικά τραγούδια.
Μια γλυκιά νοσταλγική διάθεση με συνεπήρε.

Πετάχτηκα στο παράθυρο του γραφείου διδασκόντων.
Μόλις που πρόλαβα να τους ρίξω λίγα κέρματα.
Παίζοντας τα ίδια ακόρντα της μελωδίας,
γλίστρησαν στο βάθος του δρόμου.

Κλείνοντας το παράθυρο
έστρεψα το βλέμμα μου ψηλά,
πέρα από τις βιοτεχνίες.
Ένας βαρύς ουρανός,
φορτωμένος γκρίζα σύννεφα,
με απειλούσε.

Παναγιώτης Γούτας
από την ανέκδοτη συλλογή Πάλι διπλές ήφερα;

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ωραίοι αυτοί οι παράξενοι τύποι που παίζουν τα όργανά τους σε δρόμους και πλατείες, φέρνοντας συνειρμούς από άλλα ποιήματα στον ποιητή.
Κι ακόμα ωραιότεροι αν έπαιζαν παλιά γαλλικά τραγούδια, δικοί μας άνθρωποι κι αυτοί.
Κάποτε τα σύννεφα θα φύγουν, τα πάντα ρει.
(Ωραίος και ο ποιητής.)


κ.κ.

Poet είπε...

Αυτοί οι πλανόδιοι μουσικοί συχνά περνάνε και από τον δικό μου δρόμο. Χάθηκαν όμως οι λατερνατζήδες. Είναι πράγματι παρήγορη, γλυκιά, ρομαντική αυτή η μουσική που ανεβαίνει από τον δρόμο και σου χτυπάει το τζάμι.