Αφιέρωμα κι αποχαιρετισμός
ΙΙ
Τώρα που τέλειωσε η κηδεία
και δεν ξέρουμε πώς να συνεχίσουμε
τώρα που δεν ξέρουμε πια τι να πούμε
γιατί ο υποβολέας μας τρελάθηκε
- τώρα που τέλειωσε η κηδεία
θα πάρουμε τον κόσμο σβάρνα από βορρά σε νότο
θα πάρουμε στα ψέματα τον κόσμο με ποδοβολητά
… από καιρό κομμένες όλες οι γραμμές
με το χαμόγελο πάντα μπροστά μπροστά
μ’ ένα ταμπούρλο
μ’ ένα ταμπούρλο και με πείσμα στο χιονόνερο
χωρίς ειδήσεις και χωρίς βοήθεια
προσέχοντας μονάχα να πέφτουμε συμμετρικά
να μη χαλάμε τη γραμμή
μπερδεύοντας τα θούρια με ραγισμένα ταγκό …
Τώρα τελειώσαν όλ’ αυτά
φάλτσα τραγούδια μασημένα λόγια φάλτσοι θάνατοι
τώρα όποιος θέλει είν’ ελεύθερος να φύγει
έξω σταμάτησε η βροχή κανένας δεν φρουρεί τις πύλες
κανένας δεν φρουρούσε ποτέ
μόνο τ’ αγάλματα ακουμπισμένα στη αρετή τους
- με το γελοίο καπέλο μου στο χέρι
να βγω να χαιρετίσω το κοινό
ή να γυρίσω άφωνος την πλάτη;
Τώρα όποιος θέλει είν’ ελεύθερος να φύγει
πάρε λοιπόν κι εσύ τα δάκρυά σου
και το κουτσό ποδάρι σου
σκύλε της νύχτας σκύλε της βροχής
μαύρο κατάλοιπο στην άσπιλή μας μέρα
μαύρο καντήλι μαύρο φως κακό τραγούδι
σημαία καρφωμένη στην ψυχή μου.
Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος
από τη συλλογή Βαρκελώνη, 1975
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
συγκλονιστικό...
καποιες στιγμες και τα λόγια είναι περιττά.
Ποιητή σ ευχαριστώ πολύ, γιατί κάθε επίσκεψη εδώ είναι ένα καινούριο μαθημα, ενα καινουριο ταξιδι στον κοσμο της ποίησης...!
τις καλημέρες μου σου στελνω!!!
Να λοιπόν που κι ένα πολυταξιδεμένο ξωτικό με τη δωρεά της ποιητικής ακτινοβολίας έχει κάπου ακόμη να ταξιδέψει και κάτι να μάθει.
Ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Χριστινάκι, είναι ποιητής της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς. Της γενιάς που δεν έχει να επιδείξει τίποτα άλλο παρά τα τραύματα και τα γραπτά της. Είναι συγκινητικό και παρήγορο οι δικές μας ανοιχτές πάντα πληγές να έχουν απήχηση στα νέα παιδιά σαν κι εσένα που δεν γνώρισαν τις δικές μας διαψεύσεις.
Καλή σου μέρα.
Πόσοι φάλτσοι θάνατοι θεέ μου !!
και τότε και πριν και μετά ..
μ'ένα ταμπούρλο και με πείσμα στο χιονόνερο
βλέπω οπτασία
τα παιδιά μας
γιατί.. δεν γνώρισαν τις δικές μας διαψεύσεις λές
ποτίστηκαν απ'αυτές πριν νοιώσουν τη χαρά της δίψας λέω
αλλά ελπίζω
η δίψα να είναι εγγεγραμμένη στα κύταρα
(είμαι πάντα εδώ διανυκτερεύουσα)
Έχεις δίκαιο, Χριστίνα. Εμείς διψάσαμε, εμείς πιστέψαμε, εμείς αγωνιστήκαμε για κάτι. Για έναν καλύτερο κόσμο, όσο αστείο και να ακούγεται τώρα, για μας και για όλους τους άλλους. Και παραμένουμε αιώνια διψασμένοι.
Για σας τι έχει απομείνει τώρα; Γυαλιστερά περιτυλίγματα, η θρησκεία της κατανάλωσης, η πορνεία που περιφέρεται παντού ξετσίπωτη;
Θαυμάζω τους νέους εκείνους που, παρ' όλα αυτά, διψάνε κι αγωνίζονται. Διανυκτερεύουν. Για τα αιώνια, τα αδιαπραγμάτευτα όνειρα της ανθρωπότητας.
Να είσαι καλά.
Πάντα να διανυκτερεύουν οι νέοι μας και εμείς να τους συντροφεύουμε...
και εκείνοι να μας υπενθυμίζουν, ότι κάτι έχει απομείνει...
Όμορφη παρέα!
Τόλη μου,να είσαι καλά και να μας ταξιδεύεις, με γνήσιες γραφές.
Καλό βράδυ!
Κ ά π ο ι ο ι νέοι πάντα θα διανυκτερεύουν, Ουρανία μου. Και κ ά π ο ι ο ι από μας πάντα θα τους συντροφεύουν. Αυτό τουλάχιστον είναι βέβαιο. Και κ ά π ο ι α ελπίδα.
Καλό βράδυ.
χμχμχμ γίναμε πολλά τα ξωτικά και σε τρελλάναμε ποιητή μου;;;
πάντως δικαιωματικά θα μπορούσα πράγματι να λέγομαι Χριστίνα (αφού γεννήθηκα 25/12....)
άρα μέσα είσαι !!
καλημέρα !!
Κοινό σφάλμα κοινού θνητού μπροστά στα ξωτικά. Και ένα θα έφτανε για να ανασταλεί η λειτουργία της λογικής μου και να επικρατήσει η εξωαισθητηριακή αντίληψη. Αφού έχω και τη σχετική ποιητική προδιάθεση.
Σε ευχαριστώ για την επιείκεια σου, καλό μου ξωτικό. Κι εμένα θα μπορούσε να με λένε Φίλιππο αφού γεννήθηκα στις 14/11 (προστίθεται και η επιρροή από το σκοτεινό ζώδιο του Σκορπιού).
Καλή σου μέρα.
Δημοσίευση σχολίου