Το ποίημα που θα διανυκτερεύσει απόψε και τις επόμενες παγωμένες νύχτες του Γενάρη είναι «Η οικογένειά μου» της Χλόης Κουτσουμπέλη. Ένα ποίημα συγκλονιστικό.
Το αφιέρωμα στην ποίηση της Χλόης τελείωσε στις 22 του περασμένου Ιουλίου. Σας συνιστώ όλους θερμά να διαβάσετε τα ποιήματά της που περιλαμβάνονται σ’ αυτές τις θεματικές ανθολογίες. Παραθέτω εδώ ένα απόσπασμα από όσα έγραψα τότε για την ποίησή της.
«Έχω τονίσει κάπου ότι, αν με ρωτούσαν τι είναι ποίηση, θα τους έλεγα να διαβάσουν τα ποιήματα Αρχαίο κόσμημα, Χρόνος, Ροτόντα και μερικά ακόμη. Η μεγάλη δύναμη της Χλόης βρίσκεται στα σύντομα αυτά ποιήματα, στις πυκνές, πρωτότυπες, κρυστάλλινης διαύγειας και εκθαμβωτικής γοητείας συλλήψεις της. Η Χλόη παλεύει με τα παιδικά της τραύματα, με τα φαντάσματά της, με την αίσθηση της ματαιότητας και του θανάτου, με την ίδια την ουτοπία που ονειρεύεται και που είναι για πάντα απαγορευμένη. Παλεύει με πόνο, με πάθος, με μια καταλυτική ερωτική έκσταση.
Η Χλόη Κουτσουμπέλη φέρει την αδιάψευστη σφραγίδα της δωρεάς. Είναι το αυθεντικότερο ποιητικό ταλέντο που έχω γνωρίσει στη ζωή μου».
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
Τόλη,
σ' ευχαριστώ για μια ακόμα ανακάλυψη που μου επέτρεψες να κάνω απόψε. Το ποίημα είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Σαν ταινία μικρού μήκους από αυτές που κάθε πλάνο είναι ένας πίνακας. Σπεύδω να δω και τα υπόλοιπα.
Καληνύχτα και πάλι ευχαριστώ.
Βρίσκω το ποίημα αυτό συγκλονιστικό. Και τώρα που το διάβασα ξανά με άγγιξε και μου θύμησε στιγμές οδυνηρές που με ακολουθούν πολλές δεκαετίες.
... ο αδελφός μου παντρεύτηκε τη Νύχτα
και το μπαλκόνι μου κατέρρευσε στη θάλασσα.
Κι από όλη την οικογένειά μου,
απόμεινε μόνο ένα άλμπουμ με σκιές
να κυνηγούν ατέρμονα η μια την άλλη μες στη νύχτα.
Παλιές οικογενειακές φωτογραφίες
όλες μαζί
στήνουν χορό
στο άλμπουμ των αναμνήσεων
άλλες γίναν σκιές
άλλες χάθηκαν
κι άλλες μείναν φαντάσματα
να στοιχιώνουν την απουσία...
Καλημέρα.
Καλημέρα Maria Jose, Λίνα, Σοφία.
Το ξέρω καλά ότι τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας παραμένουν για πάντα ανοιχτά. Μας καθορίζουν. Η Χλόη έχει το χάρισμα να κάνει τις πληγές να ανθίσουν. Μέσα από την κοιλάδα των δακρύων, που είναι ο μοναδικός δρόμος της τέχνης, με ένα τρόπο παράδοξο μας παρηγορεί.
Έχεις πολλά να ανακαλύψεις ακόμη εδώ, Maria Jose. Όπως ανακάλυψε η Λίνα, όπως θα ανακαλύψει και η Σοφία, όπως ανακαλύπτουμε όλοι μας ξανά και ξανά. To υπόσχομαι. Γιατί ήδη γνωρίζω την ευγένεια της καρδιάς σου.
Αχ αυτοί οι μπαμπάδες και οι μαμάδες, πάνε και φεύγουνε και άντε μετά να βρεις ξανά τέτοια ασφαλή αγκαλιά, να κουρνιάσεις δίχως λόγια,να εισπράξεις α' αγαπώ χωρίς να χρεωθείς για μια ζωή.Σα μαχαιριά το εισέπραξα το ποίημα, μια μαχαιριά ευπρόσδεκτη με την μουσική υπόκρουση που επέλεξες να σφυροκοπά τις αναμνήσεις μου ανηλεώς
Ίσως γι' αυτό, εκείνο που δεν μπορώ να αντέξω, Carpe diem, είναι το κλάμα ενός παιδιού. Το κλάμα όχι από πείσμα, μα από παράπονο. Από στέρηση, από έλλειψη, από απουσία.
Εμείς οι μεγάλοι έχουμε το προνόμιο να εκλογικεύουμε τα πάντα. Έως ότου, κάποιο βράδυ στη μοναξιά μας, σπάσουν τα φράγματα
και γίνουμε μικρά παιδιά και πάλι. Απαρηγόρητα.
Ενα από τα πιο τρυφερά μελαγχολικά ποιήματα που έχω διαβάσει.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, Ντίνο. Σε καλωσορίζω και με τη νέα σου ιδιότητα και ελπίζω να έχουμε συχνά τα σχόλιά σου.
Δημοσίευση σχολίου