ΠΕΡΑΣΑ ΣΤΗ Θεσσαλονίκηολομόναχο φθινόπωρο και το μισό Δεκέμβρη.
Πήρα μεσάνυχτα το τρένο των φτωχών και το πρωί
από Πειραιά κατάστρωμα καράβι για την Κρήτη.
Έστεκε στο νερό καιρός βαρύς
και ξέσπασε αργότερα δριμύτατος χειμώνας.
Μια ώρα με βροχή ανταμωθήκαμε.
Ένιωσα να καταχτυπά η καρδιά της.
- Καλά περνάς, Λενάκι; τη ρώτησα.
Μου χαμογέλασε πικρά.
- Στον ίδιο κανόνα βρισκόμαστε
και το μυαλό τ' ανθρώπου είναι πάντα εκεί που αγαπά.
Περπάτησα σκυφτά και λασπωμένα βήματα
ως το κηπάκι μας και κλείστηκα στην κάμαρα.
Σαν ρόδι έσκασε το σπίτι πάνω μου,
χίλια κομμάτια και με πλάκωσε.
Μανόλης Ξεξάκης
από τη συλλογή Πλόες ερωτικοί,
συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα 1972-2006, 2008
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Λυπάμαι γιατί, από ένα πρόβλημα με τον υπολογιστή, αδυνατώ να ανταποκριθώ στα σχόλια που έγιναν για το ποίημα του Καβάφη (δεν μου βγάζει τη σχετική ένδειξη).
Όμως, αφού έχεις πράγματα να μας πεις γι' αυτό, γιατί δεν γράφεις ένα νέο σχόλιο;
Γιατί έκανα το σφάλμα, Λίνα, να διαγράψω τα μηνύματα με τα σχόλια για το ποίημα του Καβάφη, μια και θα τα έβλεπα εδώ.
Το σημαντικότερο που είχα να πω πάντως είναι το εξής. Ο Δημήτρης Χορν ήταν ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς της εποχής εκείνης. Μαζί με τη Λαμπέτη, τον Κατράκη, τον Λογοθετίδη και μερικούς ακόμη.
Στην περίπτωση αυτή όμως, ο Χορν δεν διαβάζει Καβάφη, «διαβάζει» Χορν.
Το ποίημα περνάει σε δεύτερη μοίρα και κυριαρχεί η γνωστή μανιέρα του Χορν. Αντί για το κλασικό λάθος των ηθοποιών «να παίζουν αρχαία τραγωδία», δηλαδή να εκφέρουν τον ποιητικό λόγο με τον στόμφο της απαγγελίας, ο Χορν φαίνεται να θέτει το ποίημα σε δεύτερη μοίρα και να είναι απορροφημένος από την ίδια τη φωνή του. Με συνέπεια να περνάει άχρωμα ορισμένα σημαντικά σημεία και να τονίζει άλλα σχετικά ασήμαντα. Το αποτέλεσμα είναι να χάνεται ο ρυθμός και η μουσική των λέξεων αλλά και η δραστικότητα των νοημάτων. Τουλάχιστον κατά τη δική μου γνώμη.
συμφωνώ μαζί σου Τόλη,
η ανάγνωση του Χορν είναι απαράδεκτη
γι αυτό άλλωστε υπάρχει και το λινκ από κάτω με 2 ακόμη αναγνώσεις
(του Σαββίδη μου αρέσει)
τελικά δεν κατάλαβα,
μπόρεσες να δεις τα σχόλια ή όχι;
Όχι, δεν κατάφερα να δω τα σχόλια, Νίκο. Είναι ένα μυστήριο. Στο οποίο σίγουρα εμπλέκεται ο δαίμων του ιστολογίου. Καλός κατά τα άλλα (μην τον δυσαρεστήσουμε), στην περίπτωση αυτή όμως ζαβολιάρης. Τι δαίμων θα ήταν;
Ούτε τις άλλες αναγνώσεις κατάφερα να ακούσω. Έχει κάτι να κάνει με το anti-virus, που πρέπει να απενεργοποιήσω και στις περιπτώσεις που θέλω να εγγραφώ ως αναγνώστης σε άλλα ιστολόγια.
χ-ί-λ-ι-α κ-ο-μ-μ-ά-τ-ι-α
"Μια ώρα με βροχή ανταμωθήκαμε.
Ένιωσα να καταχτυπά η καρδιά της.
- Καλά περνάς, Λενάκι; τη ρώτησα.
Μου χαμογέλασε πικρά."
(...Ότι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο
Για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
Δεν ξέρω αν φεύγεις τώρα, για το λίγο μου
Ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ για σένα
για τις παλιές αγάπες μη μιλάς,
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
Δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά,
κρυφτήκαν στις σπηλιές χαμένων Παραδείσων...)
Μάρω Βαμβουνάκη
Οι παλιές αγάπες στοιχειώνουν μέσα μας και μας βασανίζουν. Με τη βοήθεια της ομίχλης και του εξωραϊστικού συλλόγου «Η μνήμη».
Η θρησκεία επαγγέλλεται τον ανύπαρκτο παράδεισο του μέλλοντος, η αισιοδοξία της μνήμης τα θελκτικά φαντάσματα του παρελθόντος.
Παγωνιά έξω σήμερα κι ένας λαμπρός ήλιος. Εορταστικά τραγούδια. Ας αρκεστούμε στο θαύμα της μέρας, της στιγμής. Όπως δηλώνει και η φίλη μας, Carpe diem. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Δημοσίευση σχολίου