Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Καλή χρονιά, Τόλη!
Το παρακολουθώ καθώς παίρνει σάρκα και οστά, και διαβάζω ξανά ποιήματά σου απολαμβάνοντας τις δημιουργίες σου, Μωβ.
Καλοτάξιδο.
Eυχαριστώ θερμά, Λίνα μου. Το Λιβάδι και ο Πλοηγός έχουν τρεις γονείς και πολλούς πολλούς συγγενείς και φίλους.
Με βάση την άγραφη αναρχοαυτόνομη νομοθεσία τους, μπορεί να τα υιοθετήσει και όποιος άλλος θέλει.
Τόλη μόλις το ανακάλυψα, εχθές ήρθα αργά και δεν προλάβαμε να τα πούμε. Μπράβο, πολύ μου άρεσε η ιδέα. Μόνο οι πολυεθνικές θα γεμίζουν τον κόσμο με τα κερδοφόρα μαγαζάκια τους; Εμείς θα γεμίσουμε με άνθη τον κόσμο του διαδικτύου. Τρέχω μερικά κλικ δίπλα να το προσθέσω στο ιστολόγιο μου.
Τόλη έχω την άδεια σου να σηκώσω στο ιστολόγιο μου την ομιλία σου στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Ιωάννη Τσιουράκη;
Eυχαριστώ, Τάσο μου.
Φυσικά μπορείς να αναρτήσεις την ομιλία μου στο ιστολόγιό σου. Όπως και οτιδήποτε άλλο δικό μου, τώρα και στο μέλλον, κρίνεις ότι παρουσιάζει ενδιαφέρον.
Καλησπέρα λίγες ώρες πριν την πρωτοχρονιά.
Τόλη απουσίασα για λίγο αλλά τρέχω στα συνεργεία για το αυτοκίνητο μετά το ατύχημα στον Χορτιάτη.
Προχθές το βράδυ βρέθηκα για μια δουλειά στο κέντρο της πόλης στην Αγιά Σοφιά. Το κρύο τσουχτερό, χάριν του Βαρδάρη έφθανε μέχρι το κόκκαλο που λένε και οι στίχοι του Παπάζογλου. Κοίταξα γύρω γύρω. Οι δρόμοι, τα ψηλά φωτισμένα κτίρια, η διαυγής παγωμένη ατμόσφαιρα ξαφνικά μου έφεραν στο μυαλό τις περιγραφές σου του κέντρου της πόλης από το βιβλίο σου η γοητεία των δευτερολέπτων. Αυτό το βράδυ ένοιωσα διαφορετικά μέσα στο κέντρο της πόλης, μια αίσθηση οικειότητας αλλά και φόβου με πλημμύρισε. Ήμουν μικρός στον σεισμό αλλά θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες φυσικά από το προάστιο που ζούσαμε τότε. Εκεί όμως, στο κέντρο αισθάνθηκα την μεγαλοπρέπεια αλλά και την ασημαντότητα των ανθρωπίνων έργων, την δύναμη της μητέρας φύσης που σε μια στιγμή μπορεί να τα συνθλίψει όλα. Αυτές οι σκέψεις περνούν από το μυαλό μου συχνά τον τελευταίο καιρό ειδικά λόγω και των κλιματικών αλλαγών αλλά το προχθεσινό βράδυ ήταν σαν να ζούσα για λίγα δευτερόλεπτα τον Ιούνη του 1978 στο κέντρο της πόλης.
Λίγο ανεπίκαιρο αλλά ήθελα να το αναφέρω.
Καλή πρωτοχρονιά σε όλους
Πολύ σωστά τα λες, Τάσο. Κι εγώ όταν περνάω έξω από την Αγία Σοφία, θυμάμαι τις δραματικές εκείνες μέρες. Το δέος μπροστά στη φύση και την αίσθηση της δικής μας μηδαμινότητας. Αυτό πρέπει να το σκεφτόμαστε πάντα, είναι πάντα επίκαιρο.
Καλή χρονιά με υγεία και αγάπη.
Δημοσίευση σχολίου