Σύνθεση εικόνας της Λίνας
ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ.
Μαζί με το χειμώνα που σαρώνει,
φτάνουν γυμνά κλαδιά ωχροπράσινα
ως το παράθυρό μου.
Μεγάλωσαν και τα παιδιά μου
είναι παράξενα τα βήματα της λογικής,
όπως οι πρώτοι αριθμοί, όπως τα χρόνια που περνούν
ασπόνδυλα και διασχίζουν το μυαλό μου.
Μεγάλωσε η αγάπη μου
για κάθε άπιαστο και στιγμιαίο των αισθήσεων,
μήπως διασωθούν γεύσεις ευφρόσυνες
εδώδιμων καρπών,
οι φυσικές οσμές, τα καθημερινά ασήμαντα …
Μεγάλωσε ο φόβος μου για κάθε
εύθραυστο, μεταξωτό κουκούλι της ζωής,
για τη συνέχεια, για όσα ξαφνικά και αναπότρεπτα
κινούν τις πτέρυγες δακρύων
Κι άρχισε να κλαδεύει ο κηπουρός
τους φυλλοβόλους γίγαντες,
το χαρισματικό στρατό γυμνών κορμών,
που πάλλονται αέναα
στις όχθες των βρεγμένων δρόμων της Θεσσαλονίκης
Μανόλης Ξεξάκης
από τη συλλογή Βιβλία μαθηματικών, ενότητα Αξιώματα,
συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα 1972 – 2006, 2008
Αναρτήσεις
19 σχόλια:
Η ποίηση του Μανώλη Ξεξάκη μου άρεσε. Και χαίρομαι που μαθαίνω ποιητές που δεν τους ξέρω Κρίμα που προχτές που πήγα στον Ιανό δεν είχε τη συλλογή του.
Για τις εκδηλώσεις που γίνονται στη Ποιητική Εστία του Τάκη Βαρβιτσιώτη το έμαθα πριν λίγες μέρες. Θα είμαι εκεί τη πρώτη Τρίτη του Ιανουαρίου μόνο σε παρακαλώ Τόλη να μου πεις για την ώρα.
Eίναι λυπηρό, Ανδρέα μου, το γεγονός ότι πολλοί σημαντικοί ποιητές σαν τον Μανόλη παραμένουν ουσιαστικά άγνωστοι, ακόμη και στους νεώτερους ομότεχνούς τους. Είναι η μοίρα της ποίησης αυτή. Και μέρος του τραγέλαφου που ονομάζεται «ελληνική πραγματικότητα».
Είναι παράξενο όμως ότι δεν βρήκες τη συγκεντρωτική έκδοσή του στον Ιανό γιατί εκεί έγινε πριν από μερικές εβδομάδες η παρουσίασή της. «Ελληνική πραγματικότητα» κι αυτό;
Οι εκδηλώσεις στην Ποιητική Εστία αρχίζουν πάντοτε στις 8.30 μ.μ.
Ο χρόνος είναι μάτια μου ανάσα που τελειώνει
Είναι αεράκι δροσερό τις νύχτες που φυσά
Ο χρόνος είναι σχετικός, καφές που δεν κρυώνει
Είναι καρδιά που βιάζεται ,στα μάτια σε κοιτά
Ο χρόνος , χρόνο δεν κοιτά, χρωματιστά σ’ αφήνει
Σε όνειρα να περπατάς , με μάτια σφαλιστά
Ο χρόνος είναι αγάπη μου ,το χέρι που απλώνει
Και τ ’άλλο χέρι άφοβα με πίστη το κρατά
Ο χρόνος είναι ονόματα και γεύσεις κι αναμνήσεις
Είναι σαν χαρτοπόλεμος π’ απλώθηκε παντού
Ο χρόνος ,είναι το παιδί, που μέσα σου να κρύψεις
Να κρύψεις όλο πάλευες και σ’ όρισε αλλού
Καλή Χρονιά
H Carpe diem, τι σύμπτωση! Mόλις επέστρεψα από μια βόλτα στο ιστολόγιό σου.
Ε, ναι, προσπαθούσα να το κρύψω το παιδί αλλά φαινόταν πάντοτε. Και τώρα έχει καταλήξει οριστικά. Πάει στην «έκτη αταξία» του Χαϊδαρίου και δασκάλα του είναι η Μωβ.
Κι επειδή δεν νομίζω ότι έμαθε και πολλά, του χρόνου πάλι στην ίδια τάξη θα είναι.
Να θεωρήσω οτι στον Ιανό της Αριστοτέλους υπήρχε και εξαντλήθηκε. Και αυτό είναι ευχάριστο. Σήμερα όμως πήγα σε άλλον Ιανό και το βρήκα.
Πραγματικά Τόλη είναι λυπηρόν που σημαντικοί και άξιοι ποιητές παραμένουν άγνωστοι. Νομίζω κι άλλοι πρέπει να κάνουμε αυτό που κάνεις εσύ στο ιστολόγιο σου και απ' ότι παρακολουθώ η Βίκυ Παπαπροδρόμου. Αρχίζω λοιπόν κι εγώ από σήμερα να αναρτώ κι άλλους ποιητές εκτός από τους πρωτοεμφανιζόμενους. Στη σκέψη μου έχω κι άλλα τα οποία ελπίζω να στα πω από κοντά.
Κατά την προσωπική μου γνώμη, Ανδρέα, κάθε προσπάθεια προβολής της ποίησης στο διαδίκτυο είναι ευπρόσδεκτη. Είτε γίνεται από την κυρία που αναφέρεις, είτε από οποιονδήποτε άλλο. Ο καθένας κάνει το μεράκι του, στον βαθμό που του επιτρέπουν οι γνώσεις και το ήθος του, και το αποτέλεσμα είναι θετικό συνολικά παρά τις αντιρρήσεις των φίλων μου κριτικών και μελετητών της λογοτεχνίας. Όλα αυτά τα ανέφερα αναλυτικότερα και στην παρουσίαση του βιβλίου του Ιωάννη Τσιουράκη, που είχες την καλοσύνη να φιλοξενήσεις στο ιστολόγιό σου.
Θα χαρώ να συζητήσουμε τις σκέψεις σου από κοντά.
Συμφωνώ απόλυτα Τόλη μου με όλα όσα είπες για το διαδύκτιο και γι αυτό και ανάρτησα την εισήγηση σου.
Πιστεύω ακόμα πως αυτοί που διαβάζουν ένα ποιητή στο διαδύκτιο και τους αρέσει πιο εύκολα θα πάρουν τη συλλογή του από το βιβλιοπωλείο.Εξάλλου πρέπει να ακολουθούμε την εξέλιξη της εποχής μας. Και το διαδύκτιο είτε αρέσει είτε όχι είναι ενα μέσο επικοινωνίας και γνώσης.
Πάνω απ' όλα όμως πρέπει να υπάρχει το ήθος, όπως σωστά αναφέρεις, για να μη τραυματίσουμε τη ποίηση.
Τόλη, επειδή βλέπω πόσο σου αρέσει το δημοτικό σχολείο,
να ξέρεις ότι υπάρχει κι άλλο σχολείο που δέχεται παιδιά με ατίθαση σκέψη και πρωτότυπες ιδέες,
με αναρχική καρδιά και τρυφερή ψυχή.
έχει δασκάλες "διαφορετικές" σαν τη μωβ.
στο προτείνω σαν εναλλακτική λύση, γιατί καμιά φορά μπορεί να βαρεθείς και να θες μια αλλαγή στο σχολικό σου περιβάλλον για λίγες μέρες ή μπορεί η μωβ να σε "ζαλίσει" με διάφορες εργασίες και να θες λίγο ξεκούραστο μάθημα χωρίς υποχρεώσεις.
το σχολείο μας λοιπόν είναι το:
5ο Δημοτικό Χαϊδαρίου "Οδυσσέας Ελύτης" http://to-blogaki-mas.blogspot.com/
ά! ξέχασα να σου πω ότι συνεργαζόμαστε με την "έκτη αταξία" και είμαστε και κοντά τους. οπότε είναι εύκολο για σένα να το έχεις δίπορτο...
Στην ώρα ήρθε η πρότασή σου, Νίκο μου, και σε ευχαριστώ πολύ. Γιατί καλή είναι βέβαια η Μωβ αλλά συνεχώς με βάζει να γράφω ποιήματα. Ενώ εκείνη τρώει γλυκά. Σωστό είναι αυτό;
Οπωσδήποτε θα έρθω στο σχολείο σας λοιπόν. Θα παίζουμε και μπάλα στην αυλή, έτσι; Kαι κάτι ακόμα. Έχετε ωραία κορίτσια εκεί; Γιατί μπορεί να είμαι ατίθασος και με πρωτότυπες ιδέες αλλά σ' αυτό το θέμα εντελώς παλαιών αρχών.
σωστό, το έχει ρίξει έξω τις ημέρες αυτές. ευτυχώς τελειώνουν τα μελομακάρονα που έχει φτιάξει(είναι τέλεια) και θα ηρεμήσουμε.
έχουμε από όλα τα καλούδια στο σχολείο μας, μην ανησυχείς καθόλου...
Έχει χώρο και για άλλα παιδιάκια το σχολείο σας; Γιατί κι εγώ θέλω να παίξω μπάλα και κρυφτό και κυνηγητό!
(Ευτυχώς τα δικά μας μελομακάρονα έχουν τελειώσει - δεν έφτιαξε η μαμά φέτος, όλο μεταφράσεις κάνει...)
αξίωμα 1ο:
πρώτα παίζουμε και όταν κουραστούμε, κάνουμε και λίγο μάθημα.
ερώτημα: σε πόσα χρόνια θα βγει η ύλη του Α.Π(αναλυτικού προγράμματος)
εάν ακολουθούμε το παραπάνω πρόγραμμα;
απάντηση: σε όσο χρόνο θέλουμε, αφού έτσι κι αλλιώς το μεγαλύτερο μέρος της διδακτέας ύλης είναι για πέταμα
(έτσι για να μην ξεχνάμε και τα αξιώματα του Μανόλη)
όλα τα "ατίθασα" παιδάκια χωράνε στο σχολείο μας...
επίσης πρέπει να σου πω ότι στο σχολείο μας θα φας και μελομακάρονα σπιτικά, τα οποία θα φτιάξεις με τη δασκάλα σου στο μάθημα "διατροφή και λιχουδιές".
δεν έχεις παρά να μπεις στο blog μας να το δεις με τα ματάκια σου...
Πολύ μου αρέσουν όλα αυτά. Και άμα έρθει και η Λινούλα η φίλη μου στο σχολείο, ακόμη καλύτερα. Είναι ένα μούτρο αυτή !! Όλες τις αταξίες μαζί τις κάνουμε.
Να μη θυμώσει όμως η κυρία Τζούλια. Όταν αγριεύει, σπάνια βέβαια, εγώ χώνω το κεφάλι μου κάτω απ' το θρανίο.
Θα τα δω όλα, Νίκο. Λίγο αργότερα όμως γιατί σε λίγο θα πρέπει να πάω στη Λέσχη Ανάγνωσης της γειτονιάς μου. Ναι, πάλι βιβλία. Απελπισία !
Ωραία λοιπόν, πάω τρεχάτη να δω τι... μαγειρεύεται στο blogaki σας. Και μ' αρέσει να μαγειρεύω!
Λοιπόν, χωρίς πλάκα και σε ότι αφορά το σχολείο και το πρόγραμμά του, η κόρη μου ήταν πολύ δυστυχισμένη στο σχολείο, ιδίως στο γυμνάσιο και το λύκειο. Δεν την ενδιέφερε τίποτα, εκτός, ίσως, από το... μπάσκετ. Όταν ήρθε ο καιρός και αποφοίτησε, ο βαθμός της ήταν πολύ χαμηλός.
Ήταν πολύ στενοχωρημένη και συζητώντας μαζί της κατάλαβα πως η μεγάλη της στεναχώρια ήταν να μην με απογοητεύσει. Της είπα λοιπόν ότι για μένα ο βαθμός που πήρε μου έδειχνε μόνο ότι δεν ήταν σαν όλα τα άλλα παιδιά, πράγμα που δεν ήταν απαραίτητα κακό!
Μετά το σχολείο έμεινε ένα χρόνο εκτός σπουδών και στη συνέχεια σπούδασε φωτογραφία, από όπου προς μεγάλη της έκπληξη, απεφοίτησε δεύτερη στην τάξη της.
Αυτά τα λίγα, πολύ περιληπτικά.
μπράβο! πολύ σωστά αντιμετώπισες την κόρη σου.
γιατί το πρόβλημα δεν ήταν του παιδιού(παιδιών γενικότερα) αλλά του ελληνικού σχολείου το οποίο δεν ενδιαφέρεται για αυτά που ενδιαφέρουν το παιδί.
εάν π.χ υπήρχαν μαθήματα δημιουργικής έκφρασης(θεατρικό παιχνίδι, μουσική, ζωγραφική, φωτογραφία, ποίηση, γλυπτική κ.λ.π) μαθήματα που έχουν κίνηση (χορός, καθημερινή άσκηση με διάφορα αθλήματα ανάλογα με την κλίση του κάθε παιδιού), σίγουρα η κόρη σου και πολλά άλλα παιδάκια θα είχαν κίνητρα για να αχολούνται πιο σοβαρά με το ελληνικό γυμνάσιο-λύκειο...
η μάθηση πρέπει να είναι μια ευχάριστη "βιωματική" διαδικασία για να είναι αποτελεσματική
και όχι μια επίπονη διαδικασία αποστίθησης ασύνδετων και άχρηστων γνώσεων που ξεχνιούνται μόλις τα παιδιά δώσουν τις εξετάσεις αφήνοντάς τους μια απέχθεια για το σχολείο και το διάβασμα...
Συμφωνώ και επαυξάνω.
Στον ΑΚΤΟ όπου σπούδασε το επάγγελμά της έπρεπε να ετοιμάσει μια εργασία 10000 λέξεων. Το παιδί που δεν μπορούσε να γράψει έκθεση, έψαξε, βρήκε υλικό από βιβλία και το ίντερνετ, έκανε τη μετάφραση όπου χρειαζόταν, τη σύνθεση και ολοκλήρωσε την εργασία της με μεγάλη επιτυχία. Η παρουσίαση σε κοινό, καθηγητές και συμφοιτητές της ήταν υποχρεωτική και τα κατάφερε θαυμάσια. Την παρακολουθούσα και δεν την αναγνώριζα. Φυσικά την καμάρωνα! (της κουκουβάγιας το παιδί...)
με τέτοιες εργασίες σύνθετες, δημιουργικές, διαθεματικές, με τη βοήθεια των Νέων Τεχνολογιών, θα έπρεπε να ασχολούνται τα παιδιά μας σε όλες τις βαθμίδες της εκπάιδευσης,
τις οποίες θα παρουσιάζουν και θα δέχονται ερωτήσεις στην ολομέλεια της τάξης τους.
οι μικροί μαθητές να γίνονται φορείς της γνώσεις και όχι να παρακολουθούν "παθητικοί και κουρασμένοι ακροατές" την "αυθεντία" του δασκάλου - καθηγητή να αγορεύει...
(ΥΓ: η εικόνα που έβαλες στο ποίημα είναι εξαιρετική)
Μακάρι να ήταν έτσι όπως τα περιγράφεις. Σίγουρα θα έβγαιναν κερδισμένοι όλοι από αυτή την ιστορία.
Και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια (Μωβ ακούς; Κι εγώ μαθήτρια της έκτης αταξίας ήμουν και με 'εβαλες στον καλό τον δρόμο!)
Νίκο, τα έμαθα όλα τώρα για το 5ο Δημοτικό Χαϊδαρίου, έβαλα το blogaki σας στα αγαπημένα μου και, επιπλέον, αποφάσισα ότι 12 χρονώ είναι καλύτερα από τα 18, όπου παρέμενα αμετανόητος ως τώρα. Κι αν με αφήσει η κυρία Τζούλια, σας έρχομαι αμέσως μετά τις διακοπές.
Λίνα, ζουλιάρα, άλλη φορά να μην με τσιμπάς στην τάξη. Άμα είσαι καλό κορίτσι, θα σε πάρουμε κι εσένα εκεί.
Κι άμα διαμαρτυρηθεί ο Μανόλης για όλα αυτά που λέμε στο ποίημά του, ε, το γνωρίζει καλά, αυτά είναι ανώτερα μαθηματικά, στα οποία τα παιδιά πάντοτε διαπρέπουν.
Δημοσίευση σχολίου