Σύνθεση εικόνας της ΜωβΑΝΗΣΥΧΩ ΑΝ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ πως έζησα
στο παρελθόν μέσα σε όνειρα μεγάλα.
Και πως μεγαλουργώ σε ρόλους θεϊκούς
ως αρχηγός, ενώ τριγύρω μου παράξενοι,
με χρώματα, φανταχτεροί καθρέφτες.
Ας σπάσουν πια του ύπνου μου τα κρύσταλλα.
Να 'χω το πρόσωπο ελπιδοφόρο και ελεύθερο!
Να μη μ' αγγίζει τέτοια ηλικιωμένη αθλιότητα.
Στις νύχτες των ονείρων που ονειρεύομαι,
να μην υπάρχουν φώτα εξουσίας πουθενά.
Μανόλης Ξεξάκης
από την ενότητα Όνειρα, συγκεντρωτική έκδοση
Ποιήματα 1972 - 2006, 2008
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
"...Να'χω το πρόσωπο ελπιδοφόρο και ελεύθερο!
Να μη μ'αγγίζει τέτοια ηλικιωμένη αθλιότητα."
Πολύ όμορφα ειπωμένη αυτή η πολύτιμη ευχή.
Στην παρουσίαση της συγκεντρωτικής έκδοσης των δικών μου ποιημάτων το 2004, Μaria Jose, κάποιος με ρώτησε γιατί χρησιμοποιώ τα μαθηματικά στην ποίησή μου. Έμεινα άναυδος, o αδαής.
Ο Μανόλης Ξεξάκης δεν έχει βέβαια τέτοιο πρόβλημα. Τον γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του 1980 σε μια ομαδική ποιητική εκδήλωση στην Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών. Να πούμε ότι ήταν τότε ένα ωραίο μελαχρινό παλικάρι. Και η εκθαμβωτική Ελένη του πάντα κοντά του.
Μου είχαν κάνει λοιπόν μεγάλη εντύπωση τα ποιήματα «Ασκήσεις μαθηματικών» με ευθεία αναφορά στην επιστήμη του. Η συγκεντρωτική έκδοσή του τώρα περιλαμβάνει αξιώματα, ασκήσεις, προβλήματα, θεωρήματα και πλείστους άλλους γρίφους και μυστήρια. Ποιητικά εννοείται.
Αν αληθεύει λοιπόν ότι όλα βασίζονται στα μαθηματικά, όπως υποστηρίζουν πολλοί, σε μένα το γεγονός θα λειτουργεί υποσυνείδητα. Στον Μανόλη με πλήρη (;;!!) συνείδηση. Αχ, ρε Κρητικάτσι (Ρεθυμνιωτάκι), τι μας έχεις κάνει !!!
Εμ ο ρυθμός που ψάχνεις να βρεις όταν διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις κάτι που έγραψες, τι νομίζεις ότι είναι; Μαθηματικά δεν είναι;
και η μουσική μαθηματικά είναι(Πυθαγόριοι φιλόσοφοι),
αλλά και η αρχιτεκτονική,
όπως και η ζωγραφική.
τα μαθηματικά είναι τέχνη και δημιουργία, απαιτούν τεράστιες δόσεις φαντασίας, οπότε ο "πραγματικός" μαθηματικός είναι δημιουργός δηλαδή καλλιτέχνης - μουσικός, αρχιτέκτονας, ζωγράφος, συγγραφέας, ποιητής...
και για να επανέλθουμε στα "ποιητικά" μαθηματικά,
στο ποίημα
(μια τίγρη)
...
"Όρθιοι στο στενό διάδρομο,
προσπάθειες για έρωτες μιας νύχτας,
δουλεύουμε με ψεύτικα χαμόγελα,
αφήνουμε τον χρόνο να περάσει,
κανείς και πουθενά δεν μας χρειάζονται."
στίχοι που "ζωγραφίζουν" με "μαθηματική" ακρίβεια τη
η μοναξιά της εποχής μας
Ακόμη κι ένας σκίουρος ξέρει περισσότερα μαθηματικά από μένα.
Ευχαριστώ που με διαφωτίσατε, φίλοι μου. Όπως και να 'χει, αισθάνομαι τώρα πιο σίγουρος για τις γνώσεις μου. Ας τις δοκιμάσω. Ένα σύν ένα ίσον τέσσερα. Άψογα.
Εγώ, Νίκο, θα έμενα περισσότερο στους στίχους : «Ξανά σ' όλες τις αγκαλιές εκείνη, ένας χυλός απόγνωσης». Άγριο πράγμα η μοναξιά, δεν παίζεται. Και οι γυμναστικές ασκήσεις (όταν κι αυτές υπάρχουν) απλώς μεγαλώνουν το κενό, οξύνουν την αίσθηση της ευτέλειας.
"Στις νύχτες των ονείρων που ονειρεύομαι,
να μην υπάρχουν φώτα εξουσίας πουθενά"
και μες στο σκοτάδι της σκηνής
ερωτεύονται μικρές πυγολαμπίδες
αυθαιρεσία του υποβολέα
αυτή η σιωπή...
επανάσταση ονείρων
θολώνει τον καθρέφτη...
την καλησπέρα μου...υπέροχοι στίχοι...
Υπέροχη και η εικόνα σου.
Φαντάζομαι ότι οι πυγολαμπίδες των ονείρων έχουν χρώμα μωβ. Που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τα φώτα της εξουσίας.
Καλησπέρα από τη μακρινή πλέον Θεσσαλονίκη.
τα φώτα εξουσίας είναι κίτρινα σαν τα φώτα στα αυτοκίνητα για την ομίχλη
Ή σαν την τίγρη. Καλώς όρισες στην παρέα μας, karavi.
Πετυχημένη κι αυτή η εικόνα σου, Μωβ. Σκέφτομαι τώρα την καημένη την τίγρη. Δήθεν σαρκοβόρο, δήθεν φοβερή και τρομερή. Ένα ζωντανό παιχνίδι, ένα είδος αναψυχής τελικά στο τσίρκο της ζωής. Κι εκείνο που καταβροχθίζει είναι οι ίδιες της οι σάρκες.
Δημοσίευση σχολίου