Καστανιά

Εκεί πάνου, σαν αύριο, σκοτώσαν τους σαράντα.
Είκοσι χρόνια πέρασαν. Κανείς δεν είπε τ' όνομά τους.
Καταλαβαίνεις τη ζωή μας. Κάθε χρόνο,
σαν τέτοια μέρα, βρίσκανε κάτω απ' τις λεύκες
ένα σπασμένο κεραμίδι, δυο σβησμένα κάρβουνα,
λίγο λιβάνι.
ένα καλάθι με σταφύλια, ένα μελισσοκέρι
με μαύρη κάφτρα. Ούτε που πρόφταινε ν' ανάψει.
Τόσβηνε ο αγέρας.
Γι' αυτό, τα βράδια, κάθονται οι γριές στις πόρτες
σαν παλιά εικονίσματα,
γι' αυτό έτσι γρήγορα μεγάλωσαν τα μάτια των
παιδιών μας,
και σκυλιά μας κάνουν πως κοιτάν αλλού
όταν περνούν χωροφυλάκοι.

Γιάννης Ρίτσος
από τη συλλογή Μαρτυρίες, 1977