Ο πίδακας

Και πια
δεν έχω τίποτα να πω
- γι' αυτό
θυμάμαι -
κλείνω το πρόσωπό μου στη σιωπή
και λέω πώς πάλι
λυπημένος θάμαι
Κυλάει ο χρόνος ήρεμος κι αργός
σέρνοντας στο βυθό
τα θύματά του
- σπάσαν οι σωληνώσεις και το φως
πλημμύρισε τα υπόγεια του θανάτου -
Στάζουν τα χρώματα όνειρο
κανείς
το μυστικό δεν έχει φανερώσει
- σε σκοτεινό προθάλαμο οι πραείς
έχουν ενδώσει -
Μονολογώ και ξέρω πως ο αμνός
είναι το σκότος και το φως
του κόσμου
- προς της αιχμής την έκπληξη γυμνός
σαν πίδακας υψώνεται ο λαιμός μου

Ορέστης Αλεξάκης
από τη συλλογή Αγαθά παιχνίδια, 1994