πανιά που μπλέχτηκαν
στα χρώματα του δειλινού
πέταξαν μακριά.
Κι εσύ μετέωρη έμεινες
να διερωτάσαι αν
είναι «εκείνοι» που τα κρέμασαν
για να χτυπά η ματιά
και να επιστρέφει
ή μήπως είμαστε «εμείς»
γιατί πενθούμε
και μαύρισε η ψυχή.
Τώρα που σε καλεί η θάλασσα,
σκέφτηκες, δεν έχει σημασία.
Είναι κάποια σύνορα
που σβήνουν πάνω στο κύμα.
Ύστερα, είναι κι ο αγέρας
που φυσά τα βράδια υγρά
και μεταφέρει την αλμύρα
από τη διπλανή αμμουδιά
κοντά σου.
Αλεξάνδρα Γαλανού
από τη συλλογή Παρενθέσεις και εισαγωγικά, 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου