Εν αναμονή

Σήμερα, παραμονή Πρωτοχρονιάς, η καλύτερη ευχή είναι ένα ωραίο ποίημα. Μια προσδοκία. Εκείνη που πηγάζει απ' την ψυχή. Γι' αυτό αναδημοσιεύω αυτό το ποίημα του εκλεκτού ποιητή και φίλου μου, Oρέστη Αλεξάκη.

Pierre-Auguste Renoir, Two sisters (on the terrace), 1881

Ξέρω πως είσαι μέσα μου
κι ωστόσο
θαρρώ πως απ' τον έξω κόσμο θα 'ρθεις

Ακούω τα βήματά σου να πλησιάζουν
από τα βάθη μακρυνού διαδρόμου
Άλλοτε λυπημένα με κοιτάς
μέσ' απ' το φως φανταστικής οθόνης
μου δείχνεις ένα πέτρινο πηγάδι
κι ένα παιδί στο φιλιατρό
να κλαίει

Κάποτε σκοτεινιάζεις και γεμίζεις
τον ύπνο μου κεριά και μαύρα ρούχα
και σε φοβάμαι μέσα στην αγάπη
και σε φοβάμαι
μέσα στην ελπίδα

Όμως
καμιά φορά
χαμογελάς
με τόση τρυφερότητα με τόση
παιδική μνήμη
που άξαφνα
διακρίνω - κάπου στα βάθη των
διαλογισμών
κάπου στα μάκρη ενός
χαμένου κόσμου -
πρόσωπα που εξαγνίζονται στο φως
πράγματα που εξαχνίζονται
στη δόξα

Σαν να 'χει κάπου ο χρόνος σταθεί
Σαν να 'χει κάπου κι ο Θεός
πατρίδα

Ορέστης Αλεξάκης
από τα επιλεγμένα ποιήματα Υπήρξε, 1999
(συλλογή Ο απόπλους)