Γλυκάθηκε ο νους
και δεν ξεχνά.
Αγάπησε η καρδιά
και δεν μπορεί πια να μισήσει.
Ήταν το δάκρυ σαν διαμάντι.
Το μάτι θόλωσε
και δεν μπορεί να δει.
Έπεσε το δάκρυ στο φιλί.
Το δάκρυ κόλλησε
και δεν μπορεί να φύγει.
Κι έγινε το φιλί σκληρό
σαν πέτρα.
Θεοχάρης Παπαδόπουλος
από τη συλλογή Ζηλεύω τα βράχια, 2018
Στην ορθογραφία είμαι καλή
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα,οι λέξεις μες στο χρόνο
Που το είδα έτσι το "τραίνο"
Έτσι το θέλω ακόμα
Μου φαίνεται κάνει πιο καλά ταξίδια
Το τρένο ,του λείπει βαγόνι
Δεν έχει κόσμο στο σιδηροδρομικό σταθμό
Δεν υπάρχουν καν τραίνα
Μόνο κάτι παλιά βαγόνια
Είναι τα χαμένα γιώτα
Τα κάνουν τροχόσπιτα
Σκουριασμενες μία ζωή οι γραμμές
Σε ένα γιώτα,πως θα ζήσω
Θα το επιπλώσω.
Θα φωναξω κάνα παιδί,που το χει με τις μπογιές.
Σπιτάκι για τον κήπο.
Κικη Ματέρη
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή